Data: 26 de novembro de 2016
Lugar: Parque Nacional Peneda - Gerês
Lonxitude: 8,2 km
Desnivel acumulado: 500 metros
Dificultade: Media
Track: Wikiloc
Non podiamos perder a oportunidade de coñecer o único parque nacional de Portugal, o Peneda - Gerês, xa que ofrece moitas posibilidades para facer sendeirismo de montaña e témolo aí a un pasiño, lindando con Galicia.
Para esta primeira incursión en terras portuguesas, eliximos a zona do Campo de Gerês, preto da Albufeira de Vilarinho das Furnas.
O roteiro escollido para o primeiro día foi o Trilho da Calcedonia, ruta circular que iniciamos preto da aldea de Covide.
O día comezaba con chuvia, pero confiábamos na predicción meteorolóxica que auguraba apertura do ceo a medida que fose indo o día, así que arrancamos sen perder máis tempo.
O primeiro tramo do roteiro transcorre por un amplo camiño, ou o que vén sendo unha pista forestal de toda a vida.
Imos collendo altura a medida que o sendeiro vai perdendo comodidade e volvéndose máis agreste, aínda que en todo momento está claro e limpo. Vamos, perfecto!
Logo de atravesar unha pequena ponte, circulamos á par do río arredor dun kilómetro, e aínda que non o viamos, si oiamos a auga correr cara abaixo, chegando tamén a distinguir algunha fervenza ao lonxe.
E cando botamos un vistazo abaixo, alí vimos un pequeno salto de auga co seu pozo.
Divisamos arriba o cume Curvaceira, primeiro obxectivo da xornada. Para chegar ata alí a subida vaise facendo máis pronunciada.
Chamounos a atención este gran penedo, baixo o cal aproveitamos para facer un breve descanso no medio da ascensión. De feito, un murete de pedra fainos pensar que se usa a miúdo para facer vivac.
Sen perder moito máis tempo seguimos ascendendo ata ter xa a tiro de pedra o cume Curvaceira.
Alí ao alto, botamos unha ollada á paisaxe que nos rodea, chegando a albiscar ao fondo os montes nevados da parte este da Serra do Gerês.
Probamos a subir o Curvaceira, primeiro seguindo o camiño e onde este se perdía, seguindo o rumbo que nos parecía máis fácil e accesible. Así ata que chegamos a un punto no que decidimos parar e desistir, as pedras molladas e algo resbaladizas non nos daban confianza.
Polo que proseguimos o roteiro cara á fenda da Calcedonia, outro dos alicientes desta ruta. Pero antes pasamos por estes "penedos figurantes", onde destaca o que recorda a un home de perfil.
Puro Gerês: penedos e máis penedos que debuxan a paisaxe.
A chuvia, lonxe de amainar, ía cada vez a máis. Así que aproveitamos algunha cova para refuxiarnos uns minutos mentras roíamos algo.
Pero a choiva non cede e non queda máis que seguir camiñando baixo o aguaceiro.
Non nos queda moi claro cal é o percorrido habitual da fenda, pero fomos a atopar o que supoñemos que é a "entrada", que está máis baixa.
Con todo mollado e embarrado, non invitaba a volver atrás e meterse gratuitamente pola fenda, pero os rapaces non querían quedarse outra vez cas ganas e animáronse a entrar.
A fenda vai dar a unha zona alta da que entendemos que se baixa e se pode proseguir o camiño, polo que o ideal sería facer o percorrido no sentido inverso ó elexido por nós.
Rematada a proeza dos chavales, proseguimos o camiño e comezamos o descenso, parándonos de cando en vez a contemplar o panorama que desde esta zona se divisaba.
A pesares de que o percorrido transcorre por paraxes moi peladas no que respecta ás árbores, nas zonas máis frondosas puidemos disfrutar dun outono aínda moi presente.
Como estaba todo empapado, había que ter coidado nas zonas de laxes lisas, pero sen máis foise descendendo cara o punto de inicio.
E así, empapados de arriba abaixo e cunha fame neghra, rematamos esta xornada de sendeirismo marcada pola chuvia, feito que nos impediu alcanzar varios dos obxectivos do día e completar a ruta tal e como tiñamos pensado.
Aínda así, non podemos dicir que foi unha mala experiencia!
Fenda da Calcedónia |
Para esta primeira incursión en terras portuguesas, eliximos a zona do Campo de Gerês, preto da Albufeira de Vilarinho das Furnas.
O roteiro escollido para o primeiro día foi o Trilho da Calcedonia, ruta circular que iniciamos preto da aldea de Covide.
O día comezaba con chuvia, pero confiábamos na predicción meteorolóxica que auguraba apertura do ceo a medida que fose indo o día, así que arrancamos sen perder máis tempo.
O primeiro tramo do roteiro transcorre por un amplo camiño, ou o que vén sendo unha pista forestal de toda a vida.
Imos collendo altura a medida que o sendeiro vai perdendo comodidade e volvéndose máis agreste, aínda que en todo momento está claro e limpo. Vamos, perfecto!
Logo de atravesar unha pequena ponte, circulamos á par do río arredor dun kilómetro, e aínda que non o viamos, si oiamos a auga correr cara abaixo, chegando tamén a distinguir algunha fervenza ao lonxe.
E cando botamos un vistazo abaixo, alí vimos un pequeno salto de auga co seu pozo.
Divisamos arriba o cume Curvaceira, primeiro obxectivo da xornada. Para chegar ata alí a subida vaise facendo máis pronunciada.
Sen perder moito máis tempo seguimos ascendendo ata ter xa a tiro de pedra o cume Curvaceira.
Alí ao alto, botamos unha ollada á paisaxe que nos rodea, chegando a albiscar ao fondo os montes nevados da parte este da Serra do Gerês.
Probamos a subir o Curvaceira, primeiro seguindo o camiño e onde este se perdía, seguindo o rumbo que nos parecía máis fácil e accesible. Así ata que chegamos a un punto no que decidimos parar e desistir, as pedras molladas e algo resbaladizas non nos daban confianza.
Polo que proseguimos o roteiro cara á fenda da Calcedonia, outro dos alicientes desta ruta. Pero antes pasamos por estes "penedos figurantes", onde destaca o que recorda a un home de perfil.
Puro Gerês: penedos e máis penedos que debuxan a paisaxe.
A chuvia, lonxe de amainar, ía cada vez a máis. Así que aproveitamos algunha cova para refuxiarnos uns minutos mentras roíamos algo.
Pero a choiva non cede e non queda máis que seguir camiñando baixo o aguaceiro.
Non nos queda moi claro cal é o percorrido habitual da fenda, pero fomos a atopar o que supoñemos que é a "entrada", que está máis baixa.
Con todo mollado e embarrado, non invitaba a volver atrás e meterse gratuitamente pola fenda, pero os rapaces non querían quedarse outra vez cas ganas e animáronse a entrar.
A fenda vai dar a unha zona alta da que entendemos que se baixa e se pode proseguir o camiño, polo que o ideal sería facer o percorrido no sentido inverso ó elexido por nós.
Rematada a proeza dos chavales, proseguimos o camiño e comezamos o descenso, parándonos de cando en vez a contemplar o panorama que desde esta zona se divisaba.
A pesares de que o percorrido transcorre por paraxes moi peladas no que respecta ás árbores, nas zonas máis frondosas puidemos disfrutar dun outono aínda moi presente.
Despois de varias horas de camiñata, a fame apretaba, pero a auga cubría todo e ningún sitio se prestaba para comer... Así que decidimos apurar, non entreternos moito e xantar ao final.
Comezamos un apicuado descenso entre grandes bloques repletos de musgo e algún carballo. Quizáis a parte da ruta máis bonita.
Como estaba todo empapado, había que ter coidado nas zonas de laxes lisas, pero sen máis foise descendendo cara o punto de inicio.
Aínda así, non podemos dicir que foi unha mala experiencia!
Ningún comentario:
Publicar un comentario